กระบวนทรรศน์หลังนวยุคสายกลางมีมุมมองต่อชีวิตอย่างหนึ่งว่า มนุษย์ดำรงอยู่และแสวงหาสิ่งต่างๆ เพื่อตนเอง พัฒนาและก้าวหน้าในมิติต่างๆ ที่สะท้อนความเป็นตัวเอง (self-esteem) แสดงตัวตนที่ชัดเจน (identity) เมื่อค้นพบตนเอง (real self) จึงดำรงอยู่อย่างมีคุณค่า เมื่อล่วงพ้นไปจากโลกนี้ จึงมีผู้รำลึกถึงอยู่ ร่างกายเป็นเพียงสังขารที่เสื่อมไป ไม่มีผู้ใดเรียกสังขารนั้นด้วยชื่อของเราอีก ความจดจำของผู้คนล้วนอยู่ที่ชื่อของเราเท่านั้น แต่คนส่วนใหญ่จากไปอย่างเงียบเหงา เป็นเพียงสิ่งหนึ่งที่หายไปโดยไม่มีผู้สังเกตเห็นเท่านั้น
ดูน้อยลง