ภาษามิได้เป็นกระจกของความเป็นจริง
(ธรรมชาติ)
แต่เป็นการอ้างอิงหรือเป็นตัวแทนของสิ่งที่อยู่นอกตัวความเป็นจริงนั้น
แต่ละภาษามีบางสิ่งอยู่ภายในภาษานั้น
ความหมายของคำจึงมิได้ตายตัวหรือเชื่อมโยงความความเป็นจริง
แต่เป็นแถบสเกลของความแตกต่างของความหมายจากคำอื่น
ๆ ไปตามหน้าที่ของคำนั้น
การใช้คำในภาษาหนึ่ง ๆ
จึงมีความหมายไปตามความจำเพาะของสังคมนั้น
ภาษาสะท้อนกรอบความคิด คุณค่าทางศีลธรรม
คุณค่าทางปัญญาของสังคมนั้น
#Kirtianschoolofthought
#ปรัชญาสวนสุนันทา
#ปรัชญาและจริยศาสตร์