เมื่อสนใจถึงความเป็นจริงของมนุษย์ในฐานะบุคคลหนึ่ง ๆ เราย่อมพิจารณาจาก กาย วาจา ใจ ของคน ๆ นั้น ทั้งนี้ ปรัชญากระบวนทรรศน์ยุคกลางมองว่า สิ่งทั้งหลายล้วนดำรงอยู่โดยมีความสัมพันธ์กับสิ่งอื่นเสมอ ดังนั้น กาย วาจาและใจจึงมีความสัมพันธ์ต่อกัน และสัมพันธ์กับจิต (soul/sein) อย่างแยกกันไม่ออก ต่อมาไฮเดกเกอร์ได้มองว่า เราไม่อาจเข้าใจจิต (sein) ได้อย่างแท้จริง เราเข้าใจจิตได้เพียงภาคแสดงของจิต (dasein) จิตที่เรารู้นั้น เป็นจิตที่ใส่ใจต่อความเป็นจริงของสิ่งทั้งหลาย (care of the Being of beings) และสิ่งทั้งหลายก็ล้วนดำรงอยู่โดยสัมพันธ์กับจิต จึงเสนอให้เข้าใจจิตในฐานะ being in itself และ being for itself 

#ปรัชญาสวนสุนันทา #ปรัชญาและจริยศาสตร์ #philosophy_and_ethics #มหาวิทยาลัยราชภัฎสวนสุนันทา