self-interest เป็นแนวคิดมนุษยนิยมที่มองว่ามนุษย์นั้นมีความต้องการเป็นพื้นฐาน ดังนั้น มนุษย์จึงต้องให้ความสำคัญกับสิ่งที่ตนต้องการก่อน และไม่พึงละเลยต่อผลประโยชน์ (benefit-utilized) ที่ตนพึงได้รับจากการที่ได้ลงทุนลงแรงในเรื่องต่างๆ นั่นคือ อย่างน้อยต้องไม่เสียผลประโยชน์พึงได้ไป กระบวนทรรศน์นวยุค (modern paradigm) ไม่ส่งเสริมการเสียสละที่มากเกินไปเพราะจะไม่ใช่สิ่งที่ทำได้อย่างต่อเนื่อง การเสียสละ การช่วยเหลือผู้อื่นจะทำได้ต่อเนื่องเมื่อเรามีเหลือเฟือ มิใช่ขาดแคลนแล้วยังช่วยเหลือผู้อื่น เพราะจะทำให้เรายิ่งลำบากและไม่เป็นสิ่งที่ยังยืน ไม่พึงหลงอยู่กับความดีในเรื่องเล่าศาสนา อย่างไรก็ตาม กระบวนทรรศน์หลังนวยุค (postmodern paradigm) มองว่า แนวคิดนี้ก็มีส่วนดีที่มองไปที่การทำดีได้อย่างต่อเนื่อง แต่ก็เตือนให้ระวังว่า ด้วยแนวคิดเช่นนี้ มนุษย์จะมองหาผลประโยชน์ที่ตนจะได้รับมากที่สุดก่อน นั่นคือ จะต้องได้กำไรในทุกเรื่องที่ทำ โดยอาจใช้อ้างว่าจะนำกำไรหรือกำไรส่วนหนึ่งไปทำบุญหรือช่วยเหลือสังคม แต่แม้เป็นเรื่องที่เป็นการเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่หรือช่วยเหลือผู้อื่นก็ตาม กลับจะมีแอบแฝงสิ่งที่ตนต้องการจะได้ เช่น ชื่อเสียง การลดหย่อนภาษี เป็นต้น ซึ่งต่างก็เป็นความเห็นแก่ตนอย่างหนึ่ง จึงต้องพิจารณาผลที่ตนจะได้รับว่าเป็นประโยชน์ที่พึงได้อย่างเหมาะสมจริงๆ มิใช่ได้ประโยชน์มากที่สุดไว้ก่อน

#ปรัชญาสวนสุนันทา #ปรัชญาและจริยศาสตร์ #philosophy_and_ethics #มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา